The city that never sleeps..

Donderdag 6 augustus

Zo! Dat waren eens een paar dagen. Deze stad roofde het laatste beetje energie wat we nog hadden. Dit verslag begin ik met schrijven vanuit het vliegveld Newark en eindigd vanuit Nederland, want in New York hadden we geen moment rust..
Toen we een paar jaar geleden Versailles bezochten zat op een van de vele bankjes een chinese jongen, knikkebollend naar beroemde schilderijen te kijken. En zo voel ik me nu. In New York heb ik één ding geleerd: slaapwandelend je bestemming bereiken.

New York is ongelooflijk druk! Overal haastige mensen, luidruchtige verkopers, hotdogskraampjes, zwervers, auto's, sirenes, politie, lichten, reclame.. 'Empire state building, going up?' 'Miss, Bus tour!?' 'Selfie stick, selfie stick!' AAAAAAAAAAAH!!! Lieve mensen, als ik iets van je wil, kom ik wel bij joú!

Dit samen genomen met temperaturen van boven de 30 graden (Celsius) en het feit dat we al ruim 3 weken aan het reizen zijn, maakt dat we kapot zijn! Het is tijd om naar huis te gaan.

Zondag 2 augustus

Na een lange terugrit van de Niagara Falls komen we dan aan in New York City! The big apple, the city that never sleeps.. We zijn moe van de reis en eigenlijk niet helemaal goed opgewassen tegen deze ruige stad. Klappen geluid, warmte en drukte vliegen ons om de oren. Bont en blauw komen we aan in ons hotel.
We besluiten dat het beter is om vanavond maar rustig aan te doen. 'Wennen' aan deze stad. Nadat we een goede maaltijd genuttigd hadden, liepen we naar Times Square. Niet echt heel rustig, hoor ik je denken. Dat klopt, dat rustig aan doen lukt ons ook eigenlijk nooit. Er is hier zo veel te zien.. nog een klein stukje, we zijn er bíjna..

Times square is overweldigend. Honderden lichtgevende billboards hangen boven je hoofd, duizenden mensen om je heen. Ik kan je verzekeren al je zintuigen worden hier overgestimuleerd.
De lucht vult zich met een mengels van hotdogs, gebrandde noten en afval. Een symfonie van verkooppraatjes, huilende kinderen, roepende mensen en sirenes strelen je oren. Om nog maar niet te spreken van het flistende licht wat je ogen verblindt.

The city that never sleeps.. Ik weet nu waarom ze het zo noemen. Niet alleen omdat hier altijd bedrijvigheid is. Je kan hier ook gewoon niet slapen van al die drukte en indrukken..

Maandag 3 augustus

Vandaag zijn we met 'the water taxi' New York doorgevaren. Het was meer een veredelde hop on-hop off bus. Maar het was prachtig. Vanuit deze boot zijn we eerst naar Ground Zero geweest. Hier stonden de voormalige Twin Towers. Nu staat er op dezelfde plek een monument. Dit maakt echt indruk. Ter grote van de Tower staat een fontein. Het water spuit hier echter niet omhoog, maar stroomt naar beneden. Een prachtig symbool.
Ik moet je eerlijk zeggen dat ik hier in New York vaak gedacht heb: mocht hier brand uitbreken, dan kom je nooit levend uit dit gebouw. Alles is veel te hoog, er zijn veel te veel mensen binnen, dat red je nooit.. Just saying.

We stappen weer op onze watervriend, op naar het volgende punt:  The State of Liberty'. Dit ritje was zo gaaf!
Ik heb al eerder beschreven dat ik een voorliefde heb met de zee. Haren in de wind, ultieme vrijheid. Nou, haren in de wind, dat is nog zacht uitgedrukt. De boot ging zo ongelooflijk hard! Hutjemutje naast elkaar gepropt op de boot, niet alleen om het beste uitzicht te veroveren, maar meer omdat je anders van je benen geblazen werd. Tja en hoge bomen vangen nou eenmaal veel wind!

Nauwelijks verstaanbaar, roept mam ineens: "kijk daar, een klein Vrijheidsbeeld!" "Eum mam, dat ís het Vrijheidsbeeld!"
Zo ver weg en toch zo dichtbij! Als een klein popje op een foto wat je steeds meer inzoomt komen we dichtbij! Daar is ze dan, de bevestiging dat we in New York zijn! Het beroemde beeld van Amerika. Fantastisch! En alsof dit nog niet bijzonder genoeg was, werden we getrakteerd op een onbeschrijfelijk uitzicht over Manhattan en New Jersey!
Welcome in New York!

Dinsdag 4 augustus

Vandaag stond onze dag in het teken van de 'overige' bezienswaardigheden. Rockefeller Center, 5th Avenue and Central Park. Dit laatste herken je gelijk! Op iedere hoek en onder ieder brug is wel een film opgenomen. Onwijs leuk! Maar wat nog meer opvalt is dat, zoals échte Amerikanen dat doen, er ontzettend veel gesport wordt in dit park. Zo werden er softball toernooitjes gespeeld. En fanatiek als we zijn moesten wij even blijven kijken natuurlijk. Noujaa.. vooral Rub en pap waren fanatiek. Maar zeg nou zeg: zittend op een tribune in de schaduw, kijkend naar een sport die je nog enigszins wel begrijpt, middenin Central park New York.. Nee dat is niet echt een straf.
Ohja de stand.. "a lot to a little!"

Woensdag 5 augustus

Wat voor ons New York tot New York maakt hebben we gezien. Gelukkig hebben we de crème de la crème overgelaten tot vandaag. Empire state building! "Going up?" Ja meneer, nu gaan we dan echt omhoog! Weer úren in de rij wachten op een lift, die niet met 1 maar 10 levels tegelijk omhoog gaat. Man man wat hebben we veel gewacht en in de rij gestaan. Iedere keer was het het meer dan waard. En ook vandaag. Het uitzicht is geweldig! 443 m hoog. Echt bizar!!
Zo bizar hoog, dat ik er misselijk van word. Ik dacht dat ik wat gewend was na de grand canyon en bryce canyon, maar dit werd me te veel. "Zie jullie zo wel weer, ik ga even zitten"

Dit was het dan de laatste dag van deze reis. Morgen zouden we naar huis vliegen. Maar niet voor de klapper op de vuurpijl.. In New York op Broadway zijn wij naar de musical Les Miserables geweest!! Duizenden keer WAAUWW!! Dit was fanastisch en ongelooflijk mooi! Een spettert einde van een geweldige reis!

Donderdag 6 augustus

Op naar huis. Een heerlijke gedachte. Je eigen bed en een bakje yoghurt wat verlang ik daarnaar. 
De reis was lang, maar ging voorspoedig. En omdat het voor we het wisten vrijdagochtend was, schrijf ik daar verder over onze thuiskomst.

Vrijdag 7 augustus

Blij om thuis te zijn en oververmoeid van de reis en een nacht niet slapen. Die jetlag zal wel niet lang op zich laten wachten.

Wat ik nu ga schrijven zou veel mensen doen schokken. Ik verbaas me er zelf over. Maar toen ik thuis kwam deed ik de ontdekking dat ik het engels praten mis! Hoe dan?! Dat ik dit zeg?! Ja, ik verbaas mezelf ook.. Mijn engels lerares op Twickel zou trots op me zijn!
En wat praten de mensen hier toch belachelijk Twents!!
HOME SWEET HOME!

Een jetlag hebben is trouwens echt geen grapje. Nooit geweten hoe het voelde? Nou het is meer een transatlantische kater van 4 dagen. Alsof je bier bent wezen zuipen tot je niet eens meer kon kruipen. En ik geloof dat velen van jullie dát gevoel wel zullen herkennen!

Lieve mensen, dit was het dan.. Het einde van de reis en het einde van mijn blog.
Ik heb het met veel plezier geschreven en ik hoop dat jullie het met nog meer plezier hebben gelezen.
Eén ding weet ik zeker.. Mijn volgende reis zal niet lang duren. Het smaakt naar meer.. véél meer!

Lots of love,
Eline

(Marcel, Monique en Ruben Jansink)